Reisverslag 4 juli 2021 t/m 9 juli 2021
Langs het strand liggen honderden kwallen. Transparant en flubberig. Ik voel me net zoals zij. Op de heenweg langs DE afslag droop niet alleen het eigeel van mijn perfect gekookte ei langs mijn bovenbeen, maar ook een paar onverwachte tranen. Mijn hart is gehecht met naald en draad en heel soms scheurt de wond spontaan weer even open. Ik was te gehecht.
Ik banjer door het zand tussen de kwallen door. Grote en kleine met paarse en roze ringen in het midden van de transparante Mega Slimy. Nu weet ik waar ze dat speelgoedslijm van vroeger van hebben gemaakt. Gatver!
Ik had zo’n zin om even weg te zijn, om even alleen te zijn. Nu ik hier loop heb ik er helemaal geen zin in. Is het al vrijdag? Nee, het is zondag. Ik zucht. Na een uur lopen langs de kwallen en de stomme meeuwen draai ik me weer om. Op de terugweg ben ik minder gefocust en stap tweemaal op een kwal, eenmaal glijd ik bijna uit. Ik pak vijf schelpjes, spoel ze schoon in zee en stop ze in mijn tas. Ik plas op het strand want er is niemand in de wijde omtrek te bekennen. Als je weet waar ik het strand op ben gekomen snap je dat ik op de terugweg dat punt per ongeluk voorbij loop.
Om 21.00 uur lig ik in bed. Om 4.00 uur word ik wakker en lees een uur in het boek De meeste mensen deugen die ik heb geleend. Degene van wie ik het boek geleend heb was lichtelijk verbitterd toen hij het las want onder de titel De meeste mensen deugen heeft hij Maar sommige mensen niet… geschreven. Na dertig bladzijden ben ik al fan. Ik slaap van 5.00 uur tot 9.00 uur, tussendoor word ik ongeveer elk half uur even wakker.
Op de fiets ga ik richting Callantsoog, het is een kilometer of achttien. Lekker wind mee en ik ben lekker chagrijnig. Alleen maar wind mee, dat wordt geen fijne terugreis. In Callantsoog drink ik twee kopjes thee bij een strandpaviljoen en lees het vrouwenblad Viva. Bij het tweede kopje thee begint het te regenen. Ik zoek binnen een plekje. De terugweg op de fiets is kut en koud. Ik heb een korte broek aan, gelukkig wel een vest bij me. Ik ben chaggie, het is vast de periode van de maand. Was dat het maar! Het is maandag en ik had het zaterdag moeten worden. Ik ben bang, ik hoef geen mini-Esther. Vorige week had ik last van ochtendmisselijkheid, ik ben echt bang. De tegenwind is slopend.
Terug in het hotel ga ik op bed liggen zonder te slapen. Daarna speel ik wat op mijn van huis meegenomen gitaar. Ik zing: “When you look at me and the whole world fades. I’ll always remember us this way.” Ik neem een douche in de badkuip. Suicidaal hotel! Mensen in een badkuip laten douchen? Nekbrekers!
Om 16.15 uur fiets ik naar Bergen. Afgelopen week heb ik een massage geboekt bij een massagepraktijk. Het is een praktijk aan huis. Na een kort gesprekje mag ik op de massagetafel gaan liggen. Ik heb gekozen voor een sportmassage. Ze gaat ervoor! Mijn rug, schouders, nek en de achterkant van mijn benen worden flink onder handen genomen. De vrouw afkomstig uit Polen heeft een prettige energie en stelt fijne vragen. Ook de massage is echt niet verkeerd. Ik weet dat ik voor mezelf uit alle massagepraktijken de juiste keuze heb gemaakt. Ik boek nog een massage voor de donderdag. Ik fiets nog een rondje door Bergen en dan weer terug naar Schoorl naar Camperduin. Ik heb zo’n 60 kilometer gefietst vandaag. Ik ging hierheen om niks te doen. Ik vind het heel lastig om niks te doen, zeker als het geen strandhang-weer is. Nadat ik even op de hotelkamer ben geweest wil ik nog een kopje thee drinken bij het dichtstbijzijnde strandpaviljoen. Ik loop een stukje die kant op en voel iets in mijn rechterkuit. Ik kan mij herinneren dat ik daar tijdens mijn reis door Thailand ook last van heb gehad. Ik zou even in mijn boek moeten zoeken of het de linker of de rechterkuit was. Op de fiets heb ik er vandaag geen last van gehad. Misschien komt het door de strandwandeling van gisteren. Ik loop terug en pak de fiets. Ik drink een kop thee bij het paviljoen en zie de zon in de zee zakken. Ik voel me een stukje rustiger dan gisteren en vanmorgen. Misschien komt het door de massage of zelfs door haar. Het voelt in ieder geval een stuk fijner.
Drie meisjes met houten kistjes in hun handen lopen over het strand richting zee. Een professionele cameraploeg loopt er achteraan. Een man geeft aanwijzingen. Het zou goed kunnen dat er een fragment van een film wordt opgenomen.
Op de terugweg hoef ik maar een aantal keer te trappen want de steile weg brengt mij naar het hotel. Daar wacht Rutger op me! De schrijver van het boek. 😉 Ik kijk nog even tv en slaap zo’n 7,5 uur.
Auw! Fietsen doet pijn. Ik heb totaal geen spierpijn, maar mijn zitbotjes zijn dit niet gewend. Gelukkig ga ik vandaag meer wandelen dan fietsen. Heel rustig fiets ik een kilometer of vijf naar een wandelroutestartpunt het Buitencentrum de Schoorlse Duinen. Ik kies de route van tien kilometer. Ik had ook voor 17 of 23 kilometer kunnen kiezen, maar daar word ik niet gelukkig van.
Ze zeggen dat Nederland vlak is. My goodness wat een heuvels! Het eerste deel van de route gaat langs naaldbomen zonder al te veel naalden over verschillende bospaadjes. Na een half uur lopen kom ik langs een mooie heidevlakte. Blauw, paars, groen en geel, de kleuren maken het prachtig. Ik ga op een bankje zitten en eet een paprika zoals je een appel eet. Daarna een gekookt ei. Ik leg mijn vest in het gras en ga er op mijn rug op liggen met mijn ogen dicht. Ik luister naar de wind en de vogels. Vanmorgen ben ik eindelijk ongesteld geworden. Joepie! Alhoewel, joepie? Wie heeft er bedacht dat een vrouw eens in de 23-32 dagen twee tot zeven dagen onhandig moet bloeden? De bedenker kan niet anders dan een mega vrouwenhater zijn! Maar goed, voor deze ene keer ben ik er wel blij mee. Vorige week had ik al vakantie, maar ik voelde me totaal niet ontspannen omdat ik mij zorgen maakte. Ik voel me nu een stuk meer ontspannen.
Op het bankje staat de tekst ‘Bij twijfel, altijd doorgaan!’ Eens! Dus ik ga weer lopen. Na de vele bospaadjes kom ik bij een hele grote openvlakte. Het is prachtig, dit is puur Nederlands natuurschoon. In de verte zie ik heuvels en duinen, er grazen een paar zwarte koeien, het is een groene oase en het wandelpad is van mul zand. Onderweg kom ik zo nu en dan andere wandelaars en mountainbikers tegen. Na weer 40 minuten lopen zie ik de zee! En ik word gezandstraald! Ik knijp mijn ogen dicht en voel het zand langs mijn benen stuiven. De gele vlag hangt uit, dit betekent dat het gevaarlijk is om te zwemmen. Ik zie woeste golven. Mijn blauwe pijltjesroute loopt langs een strandpaviljoen. Commerciële slimheid. Ik drink twee kopjes rooibosthee. Mijn benen zijn hier niet voor gemaakt, wandelen. Mijn benen zijn gemaakt om te rennen. Ik ren zes dagen per week vele kilometers met de Buddies die ik train en dan heb ik vrijwel geen last van mijn benen. Gisteren had ik van een wandelingetje last van mijn kuit en nu voel ik hem weer een beetje.
Na mijn vakantie gaat er wel verandering komen wat betreft dat rennen, het moet veranderen! Niet alleen wat betreft het rennen, maar ook wat betreft krachtoefeningen. De afgelopen jaren en vooral het afgelopen jaar heb ik zo’n 90% van alle trainingen die ik geef meegedaan. Er valt hier en daar wel eens een training uit, gemiddeld geef ik zo’n 22 trainingen per week. Deze trainingen duren een uur tot 75 minuten. Ik sport dus ruim 20 uur in de week. Daarvan zijn vijf trainingen heel zwaar en in totaliteit zijn die andere 15 uur ook zwaar. Steeds vaker denk ik op de dinsdag: Hoe ga ik het deze week weer volhouden? Toch lukt het elke week, maar het is niet oké! Ik kan heel veel smoesjes verzinnen waarom ik mee zou moeten doen: We zijn toch Buddies, ik kan de mensen beter motiveren als ik ook meedoe, het is toch veel stimulerender dan dat iemand ernaast staat, etc. Maar dit is allemaal bullshit! We hebben allemaal overtuigingen. Ik heb een overtuiging die mij wijsmaakt dat ik niet goed genoeg ben, misschien zelfs niks waard ben als ik niet hard genoeg werk. Ik mag pas beloond worden als ik er hard genoeg voor gewerkt heb. Het voelt dus voor mij niet eerlijk als de Buddy hard traint en ik er alleen maar naast sta. Deze gedachten zouden prima zijn als ik zes trainingen in de week zou geven, maar met 22 trainingen is het niet realistisch. Daarnaast denk ik dat ik de enige ben die dit denkt, de Buddy gaat ook als ik er naast sta net zo’n leuke en effectieve training hebben, daarvoor hoef ik niet mee te doen. Het is mijn overtuiging die mij in de wegstaat. Iemand die wil afvallen zegt: Ach, één taartje kan vandaag wel. Zo heb ik de smoes: Ach, één training meedoen kan vandaag nog wel. Op korte termijn is dit beide prima, op lange termijn is het niet werkend. Topsporters gaan tot hun 38e of misschien hun 40e door. Velen hebben dan miljoenen verdiend en kunnen dan stoppen. Ik wil op mijn 55e stoppen, want op mijn 38e heb ik nog geen miljoenen. 😉 Dus ik moet door. Mijn lijf moet dus nog iets langer mee. En de hele dag door stresshormonen aanmaken met al dat gesport is ook niet verstandig. Ik wil het niet, maar ik moet echt veranderen. Nu kan ik het fysiek allemaal nog aan, maar onbewust ben ik mijn lichaam aan het slopen. Ik ga een excel bestand maken waarin ik maximaal acht vinkjes per week mag zetten bij de trainingen die ik mee mag doen. Doelen stellen werkt voor mij, dus dit is het doel.
Er is één nadeel. Ik mag dan veel minder eten. Ik ga gemiddeld per uur wél meer calorieën verbranden. Dit komt omdat mijn lichaam nu heel efficiënt met mijn energie omgaat, omdat mijn lichaam altijd ‘aan’ staat. Maar ik gok dat ik dan toch nog steeds 400 tot 500 calorieën per dag minder ga verbranden. Als ik dan hetzelfde als nu blijf eten, kom ik 400 tot 500 gram per week aan. (7000 kcal is 1 kilo). Dit is 1600 tot 2000 gram per maand. En 19200 tot 24000 per jaar. Dus als ik het komende jaar acht uur in de week ga sporten i.p.v. 20 uur en hetzelfde aantal calorieën als nu blijf eten ben ik over een jaar 19 tot 24 kilo zwaarder! Uhm… Ik ga een stuk minder eten. Ondertussen stop ik een spritskoekje in mijn mond die naast mijn glas thee ligt, nomnom.
Na anderhalf uur begin ik het koud te krijgen. Op een bord staat geschreven dat het windkracht 6 is. Ik ga naar de wc, betaal voor mijn theetjes en vervolg de blauwe pijltjesroute. Eerst mag ik een stuk over het strand lopen. Het zand komt lichtelijk pijnlijk tegen de achterkant van mijn benen. Door de windkracht komen de golven van de zee hard op het land af. Ik zing: “Onderuit in woeste, wilde golven. Door de branding van jouw liefde word ik bedolven. In jouw ogen wil ik zinken, hmmmmm. In jouw zee van liefde wil ik verdrinken. Want ik ben stapel op jou als geen ander.” Na een tijdje mag ik de duinen beklimmen. Het is een duinvallei met veel, heel veel mul zand. Na driekwartier loop ik nog steeds door het mulle zand te banjeren. Het landschap is erg mooi, maar ook uitdagend om doorheen te lopen. Na een uur ga ik op de grond zitten om worteltjes en een gekookt ei te eten. Zodra ik weer verder loop kom ik erachter dat er honderd meter verderop een bankje staat. Het laatste stuk is echt een toetje, het is een pittige kluif. Het is een hele hoge bult van mul zand. In totaal was het wel vier kilometer banjeren door mul zand. Met de fiets rijd ik nog wat verder van het hotel af. Gisteren onderweg naar Bergen heb ik een Jumbo gezien. Daar fiets ik heen en koop wat voedsel. Op een bankje kijk ik naar kids die een hoge zandbult op en afrennen. Op de hotelkamer stap ik direct onder de douche. Ik schrob het zand van mijn enkels. Ik lijk meer moe dan na vijf trainingen op een dag. Ik eet salade en sojayoghurt en blijf op de hotelkamer.
Vanaf 16.30 uur lig ik al in bed. Ik lees wat en kijk tv. Voor het eerst in jaren kijk ik naar RTL Boulevard. Een paar uur later zie ik op het nieuws dat Peter R. de Vries na de uitzending vlakbij de studio is neergeschoten. Ik schrik. Ik zag hem een tijd geleden bij een praatprogramma. Toen vond ik hem niet heel aardig overkomen. Qua een aantal andere persoonseigenschappen denk ik wel dat ik op hem lijk. Hij bijt zich ergens in vast en laat niet meer los, hij staat echt ergens voor. Pff, dit is een aanslag op onze vrijheid van meningsuiting. Dit is niet best. Ik hoop dat hij het overleeft. En dan niet als kasplantje, maar dat hij weer helemaal kan zijn wie hij wil zijn.
Ik ben heel moe, maar val niet in slaap. Ik kijk naar Italië-Spanje. In jaren heb ik niet zoveel voetbalwedstrijden gekeken als dit jaar. Ik denk dat ik wel 75% van alle EK wedstrijden gezien heb. Wel tof om te kijken. Spanje blijft de bal lekker rondspelen, maar Italië is veel gevaarlijker. Met het kijken naar alle wedstrijden ben ik voor een ieniemieniedeel medeverantwoordelijk voor de belachelijke bedragen die omgaan in deze sport. Zolang wij kijken bestaat de sport. Echt belachelijk die bedragen! Laatst zei de verslaggever dat Ronaldo al een miljard heeft verdiend met voetbal. Dit slaat echt helemaal nergens op! Ik snap dat ze wat meer dan de gemiddelde persoon mogen verdienen omdat ze op hun 38e wel ‘af’ zijn. Maar tientallen of honderden miljoenen? Wie heeft deze onzin bedacht? Bereken wat ze nodig hebben van hun 38e tot 85e en zorg ervoor dat ze dat bedrag bij elkaar hebben, dat lijkt mij fair. Na de penalty’s kijk ik naar de persconferentie over Peter R. de Vries.
Ik word om 6.30 uur al wakker. Ik sla het dekbed open en zie zes grote bloedvlekken op de witte lakens. Shit! Ik ben mega doorgelekt. Lekker ranzig voor de schoonmakers. Ik was gisterenavond heel erg moe, ik moest vaak naar de wc en daarvoor was ik uitzonderlijk moe na een stukkie wandelen. Ik was dagen te laat ongesteld en dan ook nog zó heftig, vét irritant. Ik heb buikpijn. Ik lees een half uur, doe het licht weer uit en ga weer slapen. Tot 10 uur blijf ik aan de andere kant van het bed liggen. Ik maak me klaar voor een dagje weg, ik haal het beddengoed van het bed en leg er een briefje bovenop voor de schoonmakers, haha.
Op de fiets zie ik twee verschillende bordjes richting Alkmaar. Een groen en een roodgekleurd naampje op een bordje en ze wijzen beide een andere kant op. Ik volg de rode, het is 16 kilometer. Het is een heel stuk fietsen langs een drukke weg, Nu snap ik Alkmaar in het groen, dan fiets je natuurlijk door de natuur! Dan maak je ook meer hoogtemeters, ik vind dit vlakke wel even prima. De afgelopen dagen ben ik meermaals door elektrische fietsen ingehaald. Ook door jonge mensen. Nederlanders bewegen al zo weinig en dan ook nog ondersteuning bij het fietsen?! Ik ben vóór elektrische fietsen bij woon-werkverkeer boven de 25 kilometer en minder fitte 60-plussers. Met gewoon fietsen is de verbranding niet zo heel hoog (meer dan wandelen, minder dan hardlopen). Het ligt aan je lengte, leeftijd, gewicht, geslacht en hoe snel je fietst. Bij een normaal tempo van 16 tot 20 km per uur verbrandt je zo’n 500 tot 700 calorieën per uur. Ik verbrand er 500 per uur. Een elektrische fiets brengt je van A naar B. Trap je lekker met de ondersteuning mee, dan denk ik dat je niet meer dan 170 kcal per uur verbrandt. De dame van de receptie vroeg of ik een gewone of een elektrische fiets wilde lenen. Ik zei direct zonder na te denken: “Een gewone.” Ik had hier eigenlijk wel verplicht voor een elektrische fiets moeten kiezen. Ik zou hier tijdens mijn vakantie niks gaan doen, wat aardig mislukt. Vorige week (de eerste week van mijn vakantie) ging best goed, ik heb lekker veel gechild op de bank en veel ontspannende dingen met vrienden gedaan. Hier wil ik wel graag dingen doen en zien en dat gaat in mijn geval altijd gepaard met bewegen. Ik had er ook voor kunnen kiezen om korte stukjes te fietsen en te wandelen en nu naar Alkmaar te rijden met de auto, maar dat vind ik laf. Terwijl ik toch wel voel dat mijn lijf moe is. Ik ben eigenwijs.
Er staat net als gisteren een fikse wind. Ik heb tegenwind. Er is wel veel meer zonneschijn dan gisteren, dat is lekker. In Alkmaar zoek ik een terras om te ontbijten. Ik drink twee kopjes thee met twee mini stroopwafels en ik eet twee waldkorn boterhammen met sla, tomaat, zongedroogde tomaatjes, ei, kaas, een paar verdwaalde pijnboompitten en wat dotjes mayo. Het is superlekker! Ik ben misschien als jong meisjes in Alkmaar geweest, maar daarna nooit meer. Slenterend door de hoofdwinkelstraat hoor ik livemuziek. Uit een box komt instrumentale muziek en een jongeman speelt erg goed mee met zijn saxofoon. Ik ga op een bankje zitten en luister naar vier Top 40 nummers die hij speelt. Verderop ligt een rondvaartboot. Hey! Dan kan ik iets doen, terwijl ik niks doe! Dat is top! Ik neem plaats en met een grote groep Duitsers en Nederlanders varen we een minuut of tien later door de grachten van Alkmaar. Na drie verhaaltjes over gebouwen uit 1600nogwat ben ik de info wel beu. Er is vast wel iets anders wat interessant is te vertellen dan over gebouwen en jaartallen. Ik wil leuke anekdotes en sappige roddels horen. Ik smeer me in met zonnebrandcrème en geniet van de zon en het zitten op de boot. Een jong meisje roept zwaaiend “Hoiiii Frans!” naar onze schipper. Enthousiast zwaait hij terug. Verderop zwemt een hond in het kanaal, maar het lukt hem niet om weer op de kant te komen. Een jongedame tilt hem uit het water. De halve boot applaudisseert.
Aan wal ga ik opzoek naar een winkel die ansichtkaartjes verkoopt met de tekst ‘Groetjes uit Alkmaar’. Ik koop vier ansichtkaarten en bij een andere winkel koop ik postzegels. Midden op een plein, op een verhoging schrijf ik verhaaltjes op de kaartjes. Ik ga ze naar mijn ouders, mijn zus, zusje en een leuke jongen sturen. Het adres van mijn ouders weet ik uit mijn hoofd, van de rest zal ik in het hotel moeten vragen of ze bij de receptie de postcodes voor mij willen opzoeken. De straatnamen en huisnummers weet ik wel uit mijn hoofd. Na het schrijven zoek ik een terras voor een rooibosthee. Ik had makkelijker aan tafel kunnen schrijven. Op de terugweg naar mijn fiets koop ik bij de Jumbo kauwgom, twee appels, wortels en sojakwark.
Serieus! Ook de terugweg heb ik weer last van tegenwind. Toch echt geen slecht idee zo’n elektrische fiets, ik wil er nu op dit moment ook wel één! Een vrouw op zo’n ding zegt iets te vrolijk ‘hoi’ terwijl ze langs sjeest. Na een uur bikkelen kom ik aan bij het hotel. De dame bij de receptie helpt me met de juiste postcodes. Om de straat van mijn oudste zus moet ze erg lachen. Het is een toffe straatnaam. Het voedsel dat ik gekocht heb breng ik naar mijn hotelkamer en loop vervolgens naar het strandrestaurant Struin. Een hele aardige enthousiaste donkere jongeman vraagt wat ik wil drinken en overhandigt mij de menukaart. Weer neem ik rooibosthee en ik ga voor de vegetarische Surinaamse roti. Heel snel staat het eten voor me. Het smaakt heel erg goed. Na het eten lees ik in de Viva een verhaal van een dame die als neonazi werd opgevoed. Het is een heftig verhaal. Er staat één van mijn favoriete taartjes op de kaart. Als toetje neem ik carrotcake en nog een thee. Heerlijk! Hier wil ik morgen of overmorgen nog wel een keer eten! Op de kamer smeer ik een groen masker op mijn gezicht. Ik kijk het programma Op1, neem een douche en lak daarna mijn teennagels. Ik speel nog even gitaar voordat Engeland-Denemarken begint. Ik luister wat Pierre te zeggen heeft. Vroeger (2002) was ik mega fan van Feyenoord en zeker van Pierre van Hooijdonk. Ik had een wit albinokonijn die eerst Klein Konijn heette. Omdat ik zo’n fan van Pierre van Hooijdonk was heb ik zijn naam aangepast naar Pierre. Best grappig, de ene keer ben ik voor Engeland. In ieder geval de wedstrijd tegen Duitsland en nu ben ik voor Denemarken. Rond de 35e minuut hoor ik sirenes. Een brandweerwagen rijd langs. Deze straat loopt dood, dus er moet iets in de buurt aan de hand zijn. In de minuten daarna volgen politieauto’s, nog een brandweerwagen en twee brandweerauto’s. Tijdens de rust ga ik even buiten kijken. Ik ben niet alleen een toerist, maar ook een ramptoerist. Ik loop richting het strand. Er hangt roodwitlint. Er komt een ambulance aangereden en ik hoor iemand zeggen dat een man brandwonden op zijn arm heeft. Er komen nog twee politieauto’s aangereden. Twee jongens komen langsgefietst en lachen: “Nog meer? De politie heeft zeker niks te doen?” Ik loop terug naar het hotel. Onderweg hoor ik een jonge meid tegen een groep mensen zeggen: “Zijn haar was helemaal verschroeid.” Er is iets voorgevallen, ik weet niet precies wat en ik kon het niet zien. Voordat de tweede helft begint ben ik weer binnen. Rond 00.30 uur val ik in slaap.
Om 7.30 uur word ik wakker van een deur die dichtklapt. Van 8.00 uur tot 10.30 uur slaap ik lekker verder. Het is tijd voor een chilldag! Ik trek mijn nieuwe bikini aan en smeer me goed in. Ik trek een T-shirt en een korte broek eroverheen en loop op mijn sneakers met een badhanddoek naar zee. Vanuit de hotelkamer leek het warmer, het leek alsof de zon heel fel aan het schijnen was. Buiten valt het tegen. Het voelt best fris aan. Ik voel me niet volledig ontspannen. Wel een aantal ontspannen momentjes deze dagen, maar niet hoe ik me zou willen voelen. Op het strand liggen zes mensen in groepjes van twee op ruime afstand van elkaar. Ik zie één persoon in zee. Verderop leg ik mijn handdoek neer, trek mijn kleren uit en ga erop liggen. Ik eet een appel en wat worteltjes. Het is niet heel warm, maar wel oké. De zon verdwijnt regelmatig achter de wolken. Daar zijn de gedachten weer en ook de tranen. Ik laat het gebeuren. Ik noem het geen liefdesverdriet meer, maar rouwarbeid. Liefde maakt blind, dat is één ding wat zeker is! Ik ben zó verliefd geweest en ik heb zoveel gehouden van iemand die niet altijd lief voor mij was. Natuurlijk op heel veel momenten wel, maar ook veel te vaak niet. Zijn kapotgetrapte deuren voor mijn tijd hadden bij mij alarmbellen moeten laten rinkelen dat ik verliefd was geworden op iemand die zijn emoties niet altijd kan reguleren. Iemand die zijn emoties niet altijd de baas is. Na een paar maanden begon het extreme vloeken. Hij was vaak boos op zichzelf als iets niet lukte. Ik voelde me onveilig. Niet dat hij mij fysiek iets aandeed, maar de agressie gaf mij een onveilig gevoel. Hoe lief ik ook was, wanneer ik een andere mening had over voetbal, meubels, spiritualiteit of wat dan ook dan werd hij boos op mij. Het leek in mijn ogen alsof ik zijn identiteit aanviel als ik een andere mening had. Over verschillende onderwerpen hebben mensen andere meningen, ik vind dat heel normaal. Je deelt je mening, je deelt je argumenten en ben je het daarna nog niet met elkaar eens dan vind ik dat prima, want je bent twee individuen met andere gedachten en andere ervaringen. Hoe hij op mij reageerde leek het wel dat hij wilde dat ik het altijd met hem eens moest zijn. Op een gegeven moment zei hij na drie zinnen over een onderwerp tot mijn schrik: “Je bent het ook nooit met mij eens!” Dit zei hij steeds vaker, terwijl ik nog geen argument genoemd had. Mijn buik krimpt ineen terwijl ik aan zijn reacties denk. Eén keer zei hij zelfs op een donderdag aan de telefoon: “Als jij zo over dit onderwerp denkt, dan hoef je morgen niet naar mij toe te komen.” Ik mocht niet zeggen wat ik dacht, ik mocht niet zijn wie ik wilde zijn en dat doet pijn. Ik kan een heel boekje opendoen aan reacties die je niet van je partner wilt (en hoort te) krijgen. Bijvoorbeeld reacties op mijn levenswerk. Mijn boekpresentatie was voor mij een mega mijlpaal waar ik heel trots op ben. Hij zei naderhand in de auto: “Je sprak te veel en te snel.” Na het lezen van mijn boek zei hij: “Wel leuk, maar denk je nou echt dat dit verkoopt?” Hij was een keer heel boos dat ik met iemand had afgesproken op een zondagavond zonder met hem te overleggen. Ik deed er altijd alles aan om de vrede te bewaren, maar niks leek goed genoeg. Ik keek altijd naar mezelf wat ik kon veranderen om het samen beter te hebben. Hij kon boos worden als een klein kind, heel onvolwassen, een klein kind die zijn emoties niet onder controle heeft. Primitief wil een man sterker, krachtiger en zelfverzekerder zijn, misschien is het heel logisch dat hij mij zoveel steken onder water gaf, misschien is het heel logisch dat hij mij kleineerde. Ik ben een krachtige vrouw, ik neem geen genoegen met ‘gewoon’ ik wil heel veel bereiken, heb al veel bereikt en ik doe unieke dingen. Eenmaal zei hij: “Ik wil je niet behandelen zoals ik mijn exen heb behandeld.” Hij wist dat het niet oké was, maar viel terug in oude patronen. Ik voelde zoveel chemie en daardoor liet ik dit allemaal toe. Zoals in alles heb ik vanaf het begin echt alles en zeker veel te veel gegeven. Ik viel terug in oude patronen. Ik mag leren meer te doseren.
Na veel pijnlijke gedachten en emoties loop ik richting zee. Tot mijn enkels sta ik in het water. Het voelt behoorlijk fris aan. Ik zie heel veel minikwallen en ook een paar grote. Ik wacht een tijd totdat ik in een golf duik. Het is koud, maar ik doe het nog drie keer. Daarna loop ik terug naar mijn handdoek. Het duurt even voordat ik het weer warm krijg. Ik voel me een stuk beter en opgelucht na de duik. Op de hotelkamer trek ik droog ondergoed aan en stop het boek in mijn tas. Ik ga lunchen bij Struin. Ik eet een uitsmijter, drink twee thee en lees ondertussen interessante wetenschappelijke verhalen. Een grote groep collega’s op het terras gaan een dagje sportief doen. De vrouw van de organisatie zegt: “We starten over tien minuten, als je nog moet plassen, poepen, make-uppen of omkleden, dan moet je dat nu doen.” Ik lach, goede combi. Aan de ober vraag ik wat er gisteren aan de hand was. “Er hebben mensen bij strandhuisjes ge-BBQ’t. Ze gingen twee gasflessen wisselen en toen zijn twee plastic strandhuisjes in de fik gevlogen. Niemand is gewond geraakt.” Ik lees ruim een uur in het boek en ga dan terug naar het hotel om te douchen. Weer fiets ik een kilometer of tien naar Bergen. Ik ga weer naar de massagepraktijk. Eerst kletsen we driekwartier. Ze is een heel tof mens. Ze is lief en ook heel krachtig. Met krachtig bedoel ik dat ze precies weet wat ze wil en ergens voor staat. Ze studeert de Chinese geneeskunde. Daarin zeggen ze dat liefde een ziekte is. Een ziekte is iets dat je uit balans brengt en verliefdheid brengt je uit balans. Ze zegt dat ik standvastig ben en dat ik heel goed zelf reflecteer. Na ons gesprek word ik weer fijn gemasseerd. Ik bedank haar hartelijk. Ik fiets verder het dorp in en ga naar Loetje. Een paar jaar geleden ben ik een nachtje naar een hotel in Bergen geweest en toen ben ik daar gaan eten. Ik kan mij herinneren dat ik het heerlijk vond. Wanneer ik naar de wc ga herinner ik me dat ik hier toen zelfs twee keer gegeten heb. Ik heb net een vegaburger met frietjes besteld. Volgens mij ging ik toen juist voor de tweede keer terug omdat de poké bowl zo lekker was. Naja, de burger smaakt prima. Na het toetje ga ik letterlijk en figuurlijk rollend terug naar het hotel. De eerste vijf kilometer heb ik pilo erectus (rechtopstaande huid, kippenvel) op mijn benen, brr. Hè jammer, morgen ga ik alweer naar huis. Balen! Ik ben blij dat ik dit denk, dat was de eerste dag wel anders. Bah, nog maar drie dagen vrij dan is mijn veel te korte vakantie van twee weken alweer voorbij. De fietssleutel lever ik bij de receptie in. Ik moet morgen vóór 12.00 uur uitchecken, dan kan ik nog de hele dag hier in de buurt blijven en ’s avonds naar huis rijden. Ik zit propvol en kijk naar een niet-nadenk programma I can see your voice. Rond 00.00 uur ga ik slapen.
Om 6.30 uur word ik wakker. Daarna slaap ik verder tot 9.30 uur. Ik pak mijn tas in en kijk daarna Floortje naar het einde van de wereld. Een Amerikaanse vrouw van 28 jaar heeft een tehuis opgezet voor weeskinderen in Nepal. Ze zorgt samen met vrijwilligers voor 51 kinderen. Het is een prachtig en ontroerend verhaal. Precies om 12.00 uur ga ik uitchecken en maak een wandeling door de bossen. Ik raad het iedereen aan om eens in de zoveel tijd alleen weg te gaan. Op reis, of een paar daagjes weg. Thuis rijd de spreekwoordelijke trein wel door. Als je alleen weg bent krijg je ruimte voor vrije gedachten en je kunt echt de dingen doen waar je op dat moment zin in hebt. Niet datgene wat altijd al moet. Onderweg denk ik nog even aan het gesprek wat ik gisteren met de masseuse had. Ze zei: “Jij hebt geen gewone jongen nodig. Niet iemand die huisje, boompje, beestje wilt. Jij hebt iemand naast je nodig die enorme drijfveren heeft, die net zo passievol is als jij. Dat is iemand die jou begrijpt.” Ik loop naar het strandpaviljoen van Hargen aan zee. Na een uur wandelen ga ik op het terras zitten. Het is volledig bewolkt. Ik drink een kop thee en ontbijt met een wortel-curry-kokossoep. Ik vond de bediening de afgelopen dagen bij de meeste restaurants organisatorisch prima geregeld. Hier gaat het vandaag niet goed. De obers werken in elkaars ‘vaarwater’ waardoor bij veel tafels door verschillende obers gevraagd wordt wat de gasten willen eten en drinken. Via een andere weg door de bossen loop ik terug naar het hotel. Ik pak het boek uit mijn auto en rond 15.00 uur neem ik plaats op het terras van Struin. De zon begint flink te schijnen en ik smeer me in. Ik drink twee kopjes thee en een spa blauw terwijl ik in de zon zit te lezen. Vanmorgen op het nieuws hoorde ik dat zoveel procent van de wetenschappers niet de juiste informatie publiceert omdat ze verkeerde onderzoeken gebruiken en zelfs onwaarheden publiceren. Wat dus betekent dat de waarheid die de wetenschappers publiceren, helemaal niet de waarheid is. Het blijken geen feiten te zijn. In het boek staat ook zo’n mooi verhaal. Er is jarenlang door wetenschappers gedacht dat de mensen die op Paaseiland woonden elkaar op een gegeven moment gingen opeten. Kannibalisme. Er blijkt helemaal niks van waar te zijn, terwijl dit jarenlang en door meerdere wetenschappers als juist is aangegeven. Kort samengevat: de wetenschappers die met dit verhaal kwamen zeiden dat er 15000 mensen leefden en dat ze alle bomen gebruikt hebben om de beelden die ze maakten te verplaatsen. Jaren later kwamen andere wetenschappers erachter dat er 15000 bomen nodig waren om alle beelden te verslepen. Uit ecologisch onderzoek blijkt dat er 16 miljoen bomen waren. Die zijn dus lang niet allemaal gebruikt om de beelden te verslepen. Hoe zijn al die bomen dan verdwenen? Er waren ratten en die hebben binnen drie jaar voor 17 miljoen nakomelingen gezorgd. Die hebben alle zaadjes opgegeten, zodat de bossen verdwenen. Hadden de Paaseilanders daardoor geen voedsel meer omdat de bomen wegwaren? De inwoners bleken slimme landbouwers, de voedselproductie was prima. Het is nooit nodig geweest om elkaar op te eten en dit hebben ze ook niet gedaan. Terwijl dit daarvoor door meerdere wetenschappers gepubliceerd werd. Wat iemand anders publiceert en wat je wilt geloven, dat kun je herontdekken en ook publiceren met andere feitjes. Komen meerdere wetenschappers van tegenwoordig daardoor met onjuiste informatie of komt dit doordat ze carrière willen maken en zoveel mogelijk artikelen willen publiceren. Te veel haast en daardoor ontstaan er onjuistheden? Gaat kwantiteit boven kwaliteit?
Ik kies weer voor de Surinaamse roti en als toetje de carrotcake, want never change a winning team!
Ik werp een laatste blik op zee en rijd met de zon in de rug terug naar Groningen.
Wil je meer van dit?
