I give all of me

Met mijn linkerhand zet ik de pen op het papier. Ondertussen knabbel ik op een wortel en op een stuk chocolade. Yessss! Op de boot, de boot naar Terschelling.

Alleen, just me, myself and I. Drie jaar geleden ging ik hetzelfde avontuur aan. Toen lichtelijk onzeker. Is het leuk om alleen op reis te gaan? Wat wil ik ermee bereiken? Mezelf leren kennen, anderen leren kennen, iets ontdekken over mezelf wat ik nog niet weet? Wat mogelijk handig is voor nu of in de toekomst om wel te weten? 

Nu drie jaar later heb ik het gevoel dat ik met een andere reden ga.
Ten eerste is dit een cadeautje voor mezelf. Wanneer ik mijn financiële halfjaar doel zou halen mocht ik van mezelf een weekje vakantie nemen. Het doel werd behaald. Dus nu geniet ik van datgene wat ik mezelf beloofd heb. Ik wist direct dat ik naar Terschelling wilde gaan. Want de tweede reden is dat ik wil ervaren hoe ik veranderd ben. Ik weet dat ik voor een deel een ander mens ben, maar ik wil letterlijk ervaren wat de verschillen zijn. Aangezien een groot deel van de veranderingen drie jaar geleden ontstaan zijn op Terschelling wil ik terug naar het eiland. En ten derde is het leuk om alleen op pad te gaan. Correctie, vind ik het leuk om alleen op pad te gaan. Omdat ik het goed met mezelf kan vinden. Dus ik weet dat het leuk gaat worden.

Ik had gewoon een weekje thuis kunnen blijven, maar als ik thuis blijf is de verleiding groot om toch wat werk te doen. En als ik weg ben is het op één of andere manier toch anders. Andere gedachten, gevoel en uiteraard andere ervaringen. Ik ben weer heel benieuwd.

Naar een eiland. Van het weekend had ik een gesprek met iemand, hij zei: “I love the islands because of the isolation”. Ik zei direct: “Nee joh, isolatie klinkt onprettig en zo voelt het niet, het voelt voor mij aan als vrijheid”. Hij zei: “Yes, I understand, but the isolation brings freedom!” 
Zijn uitleg daarna deed mij inzien dat ik het er mee eens was. Hij zei: “Op de eilanden ben je geïsoleerd van alles daarbuiten. Alle problemen, gedachten, dingen die je moet doen, heb je niet op de eilanden. Dus isolatie op het eiland is positief”. 
Ik weet niet hoe het zou zijn als je er zou wonen, ik gok dat je dan dezelfde problemen, gedachten en ‘moetjes’ hebt als de mensen op het vasteland. Maar voor nu zorgt het voor mij voor het gevoel van vrijheid.

Vrijheid, een thema waar ik in mijn gedachten en gevoel vaak op terugkom. Een interessant onderwerp, maar ook lastig. Want wat is vrijheid? In welke mate ervaar je dat? Is er elke keer een overtreffende trap? Kun je het op een hoger level ervaren? Is vrijheid iets waar iedereen naar opzoek is? Is het zoiets als geluk? Of heeft het met geluk te maken, met liefde, met vriendschappen, met werk of met geld?
Vrijheid, wanneer ervaar ik echte vrijheid?

Mijn pen vliegt over het papier. De eerste pagina in dit schriftje begon erg netjes, nu lijkt het meer op een doktershandschrift. Wetende dat het over een aantal bladzijden eruit zal zien als een doktershandschrift waarbij de dokter met haar ‘verkeerde’ hand schrijft.

Drie jaar geleden deed ik mijn mobiel uit op de boot. Ik weet nog hoe ik om mij heen iedereen met mobieltjes bezig zag. Hele families met mobieltjes en nog hippere apparatuur dan Nintendo DS’n. Dat is nu weer het geval, of laten we zeggen nog steeds het geval.

Ik heb mijn mobiele telefoon thuisgelaten. Mijn laptop was ik sowieso niet van plan om mee te nemen. Mobiel thuislaten… Is dat vrijheid? Deels voelt dat ontzettend als vrijheid, deels niet. Iets opzoeken, pech onderweg, even contact opnemen met vrienden of familie kan ook het gevoel van vrijheid opleveren. Maar het lijkt mij heerlijk om even niks te hoeven. Ik wil rust in mijn koppie. En echt kijken, voelen, ervaren, zonder het te delen met de buitenwereld. Alhoewel, ik weet nu al dat ik (een deel van) dit verhaal ga delen met de buitenwereld, maar wel pas achteraf.

Als ik zin heb om te schrijven ga ik schrijven. Vrijheid wat betreft deze vakantie is alles doen en laten waar ik op dat bewuste moment zin in heb. Heb ik zin om te sporten dan ga ik dat doen, heb ik zin om uit te slapen dan blijf ik in mijn bedje, heb ik zin om uit eten te gaan, dan doe ik dat, ga ik liever op het strand een simpele salade eten met een plastic vorkje, dan ben ik op het strand te vinden.

Wanneer ik dit teruglees merk ik dat vrijheid heel erg te maken heeft met ‘het moment’.

Kun je algehele vrijheid ervaren? Heeft dat met geld te maken? Of met gevoel? Voor mij heeft het denk ik met tijd, afspraken en verplichtingen te maken. Hmm… Mijn hele leven is hier behoorlijk op ingericht..

Ook hier zit ik vast aan afspraken. Ik heb vooraf een hotel geboekt. En ik moest bij het kopen van de bootticket alvast aangeven welke boot ik zaterdag terug wil nemen. Ik vroeg nog: “Moet ik dat nu al zeggen?” Er is mij ook hier al een stukje vrijheid ontnomen.

Ik kijk naar mijn arm en doe mijn horloge af en stop hem in mijn jaszak. Vrijheid is voor mij geen verplichte zaken doen en laten en niks met tijd te maken hebben. Geen verplichtingen, geen mobiel, geen horloge, geen laptop. De boottocht ging snel, ik ben er al.

Met mijn gitaar en tas loop ik de boot af. Er wordt me door een jongeman een foldertje gegeven van het bedrijf: mooiweer. Blokarten, branding kayakken en nog een aantal activiteiten worden uitgelegd in het foldertje. Reserveren kan via de website, ‘not for me these days’. Maar er is ook een servicekantoor op het eiland, dus ik steek het foldertje in mijn zak.

Ik wil een kopje thee drinken. Maar eerst even een fiets huren. Ik vraag hoeveel versnellingen de fietsen hebben. Ze hebben fietsen met 3, 7 en 27 versnellingen. “Doe die van 27 maar”. Dan kan ik sjezen als ik dat wil, maar ook fietsen zonder dat het al te veel moeite kost. Ik zet mijn fiets tegen een boom en loop bij Grand café het Raadhuis naar binnen, hier heb ik de vorige keer heerlijk gegeten. Ik vind het een komisch café. Want het ziet er behoorlijk chique uit, de menukaart ook, maar op de deuren van de wc’s staan grappige schunnige plaatjes. Op de deur van het damestoilet staat een man afgebeeld met alleen een handdoekje om met een big smile op zijn gezicht. Op de deur van het herentoilet staat een schaars geklede dame afgebeeld met een lolly in haar mond. Op één of andere manier klopt het niet met de rest van het restaurant, maar net als drie jaar geleden maakt het mij aan het lachen.

Ik ga buiten op het terras zitten en bestel een verse gemberthee, die ze niet hebben. Dan maar een rooibosthee en hij staat binnen 2 minuten (gokje, want ik heb mijn horloge niet om) voor mijn neus. Terwijl ik het speculaasje opeet begint het te miezeren. Iedereen blijft op het terras zitten. Blijkbaar hebben zij het weer gecheckt, want na 38 druppels (ofzo) stopt het weer met regenen. Ik ga rustig mensen kijken.

Ik fiets langs het water, langs de haven naar mijn hotel. Onderin de garage is een fietsenstalling. Ik zie geen trap, met de lift ga ik naar de receptie. “Hoi, ik heb een kamer geboekt”. De jongedame geeft mij een hand. “Ik ben Laila, welkom”. Dat heb ik nog nooit meegemaakt in een hotel, ik vind het leuk. Ze zegt me waar mijn kamer is en dat het ontbijt tussen 8.00 uur en 10.00 uur is.

Ik heb net het afgelopen weekend in een Hilton hotel geslapen, dus ik ben benieuwd naar dit hotel. Hotel Schylge, 4 sterren, must be good! Aaah nice, een strakke inrichting, mooi design. Erg nette kamer, een balkon, waterkoker, ligbad, regendouche, fijne schone wc, ik kom goed uit in de spiegels, yes ik ben zeer tevreden! Ik leg mijn tas en gitaartas op de kant van het bed waar ik in ieder geval niet ga slapen, doe mijn bakje groenvoer in de koelkast en eet een gebakken ei, koud.

Ff de wc inwijden, en goed ook. Terwijl ik op de wc zit gaat de telefoon. Verdorie, heb ik geen telefoon bij me, gaat de telefoon in de kamer af. Hij gaat wel zes keer over, maar ik blijf op de wc. Zullen ze gaan vragen wat ik van de kamer vind, of heeft er nu al iemand van het thuisfront hierheen gebeld? Toch wel een beetje nieuwsgierig. Ik loop straks wel even langs de receptie.

Bij de receptie is het te druk. Met mijn kleine sporttasje met een banaan, een bidon water en mijn jas stap ik op de fiets. Het eerste kwartier ben ik zoekende. In welke versnelling fietst het ’t fijnst. Sowieso niet, want het zadel zit niet fijn, maar goed. De bessenschuur. Ik bekijk het buiten-museumpje over cranberry's, leuke verhaaltjes. Ik eet een Cranberry room kruimeltaart. Er zitten cranberry's op, dus het is gezond… Hmm, het is in ieder geval mega lekker.

Met de fiets richting West aan zee. Ik weet waar ik uit ga komen. Voor mij reist het gebouw op. Het van de buitenkant prachtige hotel: Paal 8. Daar sliep ik de vorige keer. Evenveel sterren als wat ik nu heb, maar die vond ik minder netjes en de ligging niet ideaal. In het donker door het donkere bos fietsen ’s avonds laat, was niet tof.

Bij Paal 8 fiets ik naar het strand, zet mijn fiets bij de andere fietsen die er al staan en loop naar de zee. Mooi! Ik loop urenlang langs en door de branding. De heenweg met schoenen aan, de terugweg op blote voeten, door het water. Ik zie blauwe kwallen, krabjes en veel schelpen. Tegenwoordig pak ik op elk strand waar ik ben een donkere en een lichtkleurige schelp. Een soort statement, net als de HEMA heeft. De HEMA verkoopt tegenwoordig diverse kleuren T-shirts met een naam en een hartje erop. Je weet van tevoren niet welk T-shirt met welke naam je krijgt. Het gaat over: “Iedereen is oké”. En dat is ook mijn statement met de 2 schelpen. Een zwarte en een witte: ‘It don’t matter if you are black of white.’ Ik stop ze in mijn zak.

Het eerste stuk kom ik mensen tegen, na een tijdje niemand meer. Op een gegeven moment begin ik spontaan te zingen: ‘I just trying to love you in any kind of way. And I find it hard to love you when you are far away. Do you want to go to the seaside? I’m not trying to say that everybody wants to go, but I fell in love on the seaside’.
Ik zing, maak onderweg twee pirouettes met mijn armenwijd in de wind en lach.

Wanneer ik terugloop moet ik plassen. Ik wil naar de duinen lopen, maar zie helemaal niemand op wat meeuwen en andere vliegende wezens na.

Ik plas op het strand.

De terugweg is heerlijk! Eerst voelt het water koud aan, later is het fijn. Ik droog mijn voeten af met een Defensie sneldrogend handdoekje. My God, daar heb ik altijd mijn hele lichaam mee afgedroogd. Hij is net groot genoeg voor mijn voeten.

Bij paal 8 ga ik naar het toilet. Ik heb er drie jaar geleden niet gedineerd, waarschijnlijk omdat ik elke keer onderweg was en niet zo vroeg bij het hotel wilde zijn. Nu ben ik onderweg en kan ik hier gaan eten. Op de deur staat: Michelin 2017. Cool! Ik ben benieuwd!

Ik bestel een rooibosthee, een groente lasagne met salade. Een bescheiden stuk lasagne met veel groenten, mooi opgedekt met eetbare bloemetjes. Hoop ik, want ik eet ze op. En een salade met heel veel verschillende soorten sla, komkommer, tomaat en wat croutons. In totaal niet super veel calorieën en zeker wel 500 gram groenten. Ik ben tevreden over het gerecht.

Via een omweg via Midsland fiets ik naar West-Terschelling. Opeens begint het te regenen, ik vloek en ik word zeiknat. Maar daarna zie ik een prachtige regenboog die het grotendeels goedmaakt.

In het dorp eet ik bij eetcafé Storm plukbrood met tapenades en een belachelijk Oreo toetje van zeker 900 calorieën. Ik eet het in de andere volgorde trouwens. Mijn 12 km lopen en 12 km fietsen, samen met mijn standaard verbranding kunnen niet op tegen alles wat ik gegeten heb vandaag.

Beneden bij de fietsenstalling klop ik mijn schoenen nogmaals leeg in een prullenbak, op mijn sokken stap ik in de lift. Ik laat het bad vollopen, was mijn haren en niet lang daarna lig ik in bed.

Ik kijk op mijn horloge die ik uit mijn jaszak haal. Heerlijk 7,5 uur geslapen. Ik heb een vol gevoel, maar wel zin om te sporten. Voor 8 uur ’s morgens loop ik het hotel uit in mijn sportkleren. De zon schijnt al heerlijk fel. Ik ren 3 km in 14.15 min, wanneer ik stop word ik erg misselijk. Dat krijg ik ervan, producten eten die ik normaal niet in deze porties eet. Ik doe een HIT van 16 minuten. Vier oefeningen van 45 seconden, 15 seconden rust, vier rondes. Na twee rondes voel ik me pas lekkerder worden en de laatste ronde doe ik zonder de 15 seconden rust tussendoor. Na het stretchen loop ik het hotel binnen, rechtstreeks naar het ontbijt. Het is een redelijk beperkt ontbijt, maar ik vind dat er genoeg keuze is. Ik schep het halve bordje tomaat en het halve bordje komkommer op mijn bord, pak een zacht gekookt ei, een beetje scrambled eggs, een kop rooibosthee, een glas water en ga buiten in de zon ontbijten. Rond 9 uur ben ik weer op de kamer, nog even in bed liggen. Ik val in slaap tot 11 uur. Lekker, vakantieeeee.

Ik lees wat terug. Het lijkt wel een dagboek. Het mogen van mij meer flarden van gedachten en korte meemaak-momentjes zijn.

Ik fiets van West-Terschelling langs de zuidkant helemaal naar het Oosten.
Het is geen mooie route en het ruikt naar opgedroogde zoute haring-scheetjes.

Het is voedertijd. Een roofvogel vliegt over met een beestje in zijn bek, een lammetje drinkt bij moederschaap, alle andere schaapjes kauwen op gras. Een meeuw ligt op zijn rug met zijn pootjes omhoog te zonnebaden, die heeft zijn laatste maaltijd gehad.

Een oudere man opent een oester die hij gevonden heeft. Hij laat hem aan zijn vrouw zien. Hij wil vast haar libido voor vanavond wat opkrikken.

Na ruim een uur fietsen kom ik aan bij de Boschplaat, hier ben ik nog nooit geweest. Na 45 minuten lopen kom ik aan bij een uitkijkpost waar ik een gesprek heb met een vrijwilliger van Staatsbosbeheer. Ik drink mijn bidon leeg en vul hem weer met water, het is behoorlijk warm.
Op het strand eet ik een banaan en wortels, tomaat en stukjes paprika. Ik zit en dut een uurtje in de schaduw in een duinpan.

Langs de duinen loop ik op mijn blote voeten terug. Ik weet niet waar ik weer terug moet ‘het land op’. Het wordt een ruig avontuur. Klimmen, klauteren en glijden door de duinen.

“Hoi!” Hij vliegt een stukje de lucht in. “Je laat mij schrikken! Ik zit hier even rustig te tekenen”. “Haha sorry, teken maar rustig door”.

Ik plas in een duinpan.

De terugweg duurt een stuk langer, blijkbaar loop je een stuk langzamer door de duinen dan over een pad.

Over het fietspad langs de duinen fiets ik naar Midsland.

Ik zie bramenstruiken en ik denk aan de zelfpluktuin. Nog geen minuut later fiets ik langs de tuin, hij is niet open. Daar ga ik zaterdag wel even heen.

Bekend terrein! Ik zie heel veel pony’s. Jaaaa de paardenbak waar ik drie jaar geleden de knoop door heb gehakt om Defensie te verlaten. Ik zet mijn fiets neer en loop naar de bak. Een vrouw met een bekend gezicht komt mijn kant op lopen. Ik vraag haar of ze Marleen heet. Zij was er drie jaar geleden ook bij terwijl Jaieke de workshop gaf. Ze zegt “Ja”. Ik vertel haar dat ik hier drie jaar geleden heb meegedaan met het paardenspiegelen. Ze vraagt of ik er wat aan gehad heb. “Nou….” Ik vertel haar dat ik bij Defensie heb gewerkt en vertel kort en trots mijn verhaal. Ik zie dat ze mij herkent. Ze zegt dat ze mijn gezicht herkent. Ik vertel haar hoe goed het nu met me gaat. Ze straalt, ik ook. “Leuk dat je hier even langskomt, fijne vakantie”. “Dankjewel, groetjes aan Jaieke”.

De vorige keer heb ik in Midsland bij ’t Wapen en bij La Grotta gegeten. Nu neem ik plaats voor een hipster tent, Pura Vida. Die zit er nog niet zo lang, denk ik. Ik drink een verse gemberthee en eet krokante kikkererwten, koude champignons in een niet echt lekker sausje en haloumi frietjes, Jilke zal jaloers zijn.
Als toetje neem ik nog een verse gemberthee en een smoothie van wortel, sinaasappel, water en gember. Het rietje blijkt eetbaar te zijn.

Vroeg terug op de kamer. Ik laat het bad vollopen.
2,5 uur gezeten, 2,5 uur gelopen en 2,5 uur gefietst vandaag, prima balans.

Ik kijk een uurtje televisie.
Om 06.45 uur word ik wakker, ’s nachts een stuk of drie keer wakker geweest.

Ik beul mezelf driekwartier af met archer pushups, veel sprintjes, pull ups, chin ups, handstand shoulder pushups tegen een muur en jumplunges op verschillende plekken in het dorp.

Ontbijt hetzelfde als gisteren, maar wel een boterham en een klein pannenkoekje extra.

Thuis sport ik zelf nooit ’s morgens vroeg en al helemaal niet voor het ontbijt. Hier vind ik het fijn, deed ik afgelopen december op Curaçao ook.
Hier ga ik in bad, thuis heb ik geen bad.

Thuis kijk ik vrijwel nooit tv, hier wel even voor het slapen gaan.

Het weer is compleet het tegenovergestelde van gisteren. Nu regen en totaal niet zonnig. Om 09.30 uur zit ik op de boot richting Vlieland, het is erg rustig.
Voorin hangt een bordje: schip. Sorry schip, ik noemde je boot.

Ook regen op Vlieland.

Bij de dichtstbijzijnde Supermarkt (ik zal de naam niet noemen anders moet ik ook Aldi, Lidl, Jumbo, Appie etc. opschrijven) koop ik 400 gram snoeptomaatjes, 300 gram geschrapte worteltjes en een banaan. Een winkel verder koop ik twee lange poncho’s met capuchon.

Ik loop over paadjes door het bos. Het gaat steeds harder regenen. Graf-Tyfus-Kut-regen.

Deze dagen ben ik niet zo heel vrolijk. Niet chagrijnig, niet somber, maar ook niet echt vrolijk. Wel gelukkig. Liever niet zo vrolijk, maar wel gelukkig dan andersom. Gelukkig maakt deze gedachte mij wat vrolijker.

Alleen kun je op twee manieren zien: Eenzaam en onafhankelijk. Het is maar hoe je er tegenaan kijkt.

“Dit is je kans! Na de 3e boom links gratis tongzoenen. Alleen voor vrouwen”. Ik voel mij aangesproken. Ik zie heel veel bomen, maar geen prins.

Na anderhalf uur lopen ben ik er klaar mee. Ik kijk op een landkaart op een camping. Mijn normaal gesproken -zeker voor een vrouw- best wel goed oriëntatie vermogen heeft me compleet in de steek gelaten. Ik ben heel ergens anders op het eiland dan ik verwacht had.

Op de camping is een restaurant. Op de deur staat: 
“Meegebrachte consumpties mogen niet binnen genuttigd worden”. 
Binnen eet ik mijn worteltjes.

Een baby kotst over -ik denk haar tante heen- ik vind het vermakelijk, maar niet smakelijk.

Mijn rechterburen hebben het over hun kindje dat ’s nachts moest overgeven. Ze gaan vandaag weg i.p.v. morgen. Lekker, een kotsend kind en een natte tent.

Kotsende kinderen en natte tenten, niet aan mij besteed.

Ik loop een stuk vrolijker naar buiten. Wetende dat ik straks met mijn 4 sterrenschip van Vlieland naar Terschelling ga. Vervolgens stap ik op mijn 4 sterrenfiets met 27 versnellingen, naar mijn 4 sterrenhotel en daarna in mijn 4 sterrenbad, fijn in mijn 4 sterrenbed en de volgende ochtend weer een heerlijk 4 sterrenontbijt.

Superleuke mooie afwisselende paadjes. Per ongeluk weer richting het dorp. Weer de bossen in richting het strand. Ik zie huizen, ik ben weer in het dorp. Mijn oriëntatie vermogen laat mij vandaag echt mega in de steek.

Dan maar bordjes volgen. Ik kom aan bij ’t Badhuys. Er hangt een vlag: ‘Beste strandpaviljoen van Nederland’. Binnen is het super strak en heel mooi, goede sfeer, lekkere stoelen, ik houd ervan. De menukaart is een menukrant, erg leuk. Ik drink een verse gemberthee, eet het koekje op en bestel yoghurt met verse aardbeien. Het is er zo fijn dat ik nog een rooibosthee drink.

Uren later loop ik terug naar het dorp. Nog even naar de jachthaven om mijn toekomstige jacht te bekijken. Alhoewel, ik heb niks met schepen en boten. En na het bekijken van de diversiteit in de haven, ben ik er niet echt 'warm' van geworden. Het regent nog steeds, dus het is nog steeds ‘koud’.

Na 23 km lopen inclusief mijn workout van vanmorgen strand ik bij restaurant Gestrand. Ik drink een kop rooibosthee en iets voor 19 uur zit ik weer op de boot (sorry schip) terug naar Terschelling.

De dame op het schip zegt in de microfoon dat we er 20 minuten over gaan doen. Wanneer ze langsloopt vraag ik waarom de overtocht sneller is dan vanmorgen. “Het is hoogwater, dus we hoeven niet om te varen”.

Op Terschelling weet ik waar ik heenga voor het avondeten. Ik loop naar Grand café het Raadhuis met de schunnige plaatjes op de toiletdeuren. Wanneer ik de kaart bekijk weet ik direct wat ik ga eten, maar eerst maar weer eens een theïne vrije rooibosthee.

Een samosa, een venkelsoepje en een toastje met blauwe kaas is het voorgerecht, de vegetarische proeverij. Het past niet goed bij elkaar en niet echt superlekker. Het hoofdgerecht is heel erg lekker. Rode linzencurry met naanbrood en salade.

Het oudere stel naast mij zegt geen woord tegen elkaar. Samen, maar toch alleen.

Ik weet alweer wat ik zo lekker vond in het restaurant, het toetje.. Gnagna.
Nadat ik betaald heb, fiets ik een extra blokje om.

Ik vraag me af waarom ik succesvol ben in het leven, maar niet in de liefde.

Morgen ga ik niks plannen en laat ik mijn horloge op de kamer. Want onder vrijheid versta ik geen verplichtingen en geen tijden.

Tom Cruise wordt neergestoken met een dolk en daarna wordt hij doodgeschoten. Beetje jammer, zo’n droom.

Om 08.10 uur sta ik buiten in mijn sportkleding, toch maar weer met mijn horloge om, ik kan het niet laten.
Ik ren richting het dorp West-Terschelling, ff kijken bij het restaurant Caracol en de bioscoop. Ik heb over beide gelezen in een boekje. Er lijkt vanavond een romantische film te draaien en bij het restaurant hangt geen kaart, maar ik las in het boekje dat de kok samen met Johnny Boer heeft gewerkt, must be good!

Ik ren verder richting het Westen. Het gaat niet snel, de heide op over smalle paadjes. Steeds verder. Ik zie hoge duinen, daar wil ik heen! Het is ver, het is een stoere tocht. Ik wil verder, ik wil er naartoe, toch die drang. Bewijsdrang? Naar mezelf? Naar wie anders?

Het zijn ruige smalle paadjes. BAM! Ik val met een harde smak op de grond, oeps een boomstronkje.
Mijn schoenen, sokken en voeten worden nat door de lange vochtige sprieten naast het pad. Vele bochten, omhoog en omlaag, ik ren door de natuur.
Ik beklim de hoge duin met handen en voeten. Boven heb ik een fantastisch uitzicht. Ik zie strand, zee en verderop Vlieland. En wanneer ik naar land kijk zie ik ruige natuur van bos en heide en een aantal torens, o.a. de Brandaris.
Mijn horloge geeft aan dat ik al ruim 7 km gerend heb. Met grote sprongen spring ik de bult af, elke landing in het zachte zand. Wat een macho, deze girlboss.

Na 10 km vind ik dat ik harder mag rennen en geef wat extra gas. Op de terugweg langs de haven zie ik bordjes voor zeehondjes kijken en snelle boten, lijkt me leuk.

De laatste 500 meter ren ik omhoog naast een fietser. Ik zeg dat hij een goede haas voor mij is. We praten even.

In het hotel boek ik een massage voor 12.30 uur. Na 1 uur en 20 minuten rennen heb ik wel een ontbijt verdiend. Ik neem weer 250 gram groenten, een pannenkoekje, een boterham met een zacht gekookt ei, wat scrambled eggs, een kop thee, een glas water een plak kaas extra. Wat later neem ik een bakje yoghurt met cranberry's en granola en nog een glas water en een kop thee.

Na een uitgebreide douche stop ik proppen krant in mijn natte sportschoenen en loop met mijn boekje naar beneden. Tegen Laila, oeps sorry Laila heet Ayla, zeg ik dat ik geen mobiel bij me heb maar graag wat activiteiten wil reserveren voor vandaag.
Samen reserveren we om 15.00 uur een snelle boottocht inclusief zeehondjes kijken, om 18.00 uur dineren bij Caracol en om 20.30 uur een Franse romantische film in de mini-bioscoop.

De dag ervoor denk ik: ‘Morgen ga ik niks plannen’. En de dag erna plan ik helemaal vol… Bijzonder mens ben ik toch, fijne controlfreak, boefje!
Maar ik heb er zin in.

De massage is op wat 'geaai' na best goed. De linkerkant van mijn lichaam zit overduidelijk meer vast dan de rechterkant. Na de massage vraagt de jongedame of ik veel sport. Ik vertel haar dat ik Personal Trainer ben. De eerste vraag die ze stelt is: “Hoe kom ik van mijn buikvet af?” In mezelf lach ik, typisch veel voorkomende vraag. Ik zeg: “Anders eten”. Ze stelt wat vragen over voeding en ik beantwoord ze. Vervolgens stel ik haar wat vragen over haar beroep, ze blijkt in het hotel te wonen.

In het dorp ga ik in een restaurant aan een grote tafel zitten, het is de laatste tafel die vrij is. Een gezin komt binnenlopen. Ze willen weer naar buitengaan, ik zeg dat ze bij mij aan tafel mogen zitten. Het gezin is 10 dagen op Terschelling en ze komen uit Rotterdam. Wanneer we bestellen vraagt de ober: “Jij hoort niet bij hun hè?” “Jawel hoor”, zeggen de ouders: “Zij nodigt ons uit om bij haar te zitten, dus zet maar op onze rekening”. Ik bedank ze en zeg: “In dat geval bestel ik…” En maak een gebaar alsof ik alles van de kaart wil bestellen.

Na het eten bedank ik ze nogmaals, ga naar de wc en loop naar de snelle boot. Ik vraag bij de boot of het van ‘seahunters’ is, dat blijkt niet zo te zijn. Die is aan de andere kant van de haven.

Om 14.58 uur kom ik daar aan. Ik zie de mensen in reddingsvesten op de boot stappen en contant betalen. Ik ben vergeten geld te pinnen en loop weg. Ik ga eerst wel even geld halen en kijken of er om 16.30 uur nog plek is.

Onder de grote toren de Brandaris schrijf ik zittend op een bankje. Vrijwel iedereen om mij heen eet ijs.

Vanmorgen las ik een zin in een boekje: ‘Je gaat op Terschelling automatisch een versnelling terug’. Ik vraag me af hoe ik dat ervaar. Thuis ben ik het afgelopen jaar steeds meer ontspannen. Werk gaat heel goed en heel ontspannen en ik ontspan tussendoor ook steeds meer. Maar de gedachten die tijdens zo’n week hier door mijn hoofd gaan heb ik thuis niet, of daar ben ik mij totaal niet bewust van. Thuis is het actie, op actie! “Wat ga ik nu doen en wat ga ik nu doen?” Hier is het meer: “Wat ga ik nu denken en wat ga ik nu denken?” Of juist meer: “Wow, wat denk ik nu weer?” Mijn brein heeft hier veel meer denkruimte, maar ik ben hier niet echt creatief en thuis juist wel. Voor mijn gevoel denk ik thuis alleen aan acties wat betreft mijn bedrijf en alles wat daarmee te maken heeft, wat ik wel en niet mag eten van mijzelf en nog een aantal andere gedachten. Dit is wat overdreven, maar voor mijn gevoel denk ik thuis niet aan heel veel verschillende dingen. Het zijn voornamelijk functionele doelgerichte gedachten. Hier denk ik vrijwel niet aan The Body Buddy, eten blijft een issue en het lijkt alsof ik elke drie minuten een compleet andere gedachte heb, mijn hoofd staat geen seconde stil.

Blijkbaar heb ik hier behoefte om echt alleen te zijn en om in de natuur te zijn. Eergisteren was ik zeker een half uur alleen op de Boschplaat, gisteren liep ik een uur alleen door de bossen op Vlieland en vanmorgen rende ik zeker een uur alleen over smalle paadjes.

Het is fantastisch op de snelle boot. Hij had nog naar het hotel gebeld om te vragen waar ik was, oeps. We vliegen over de Waddenzee, we hebben regenpakken en reddingsvesten aan. Ik denk dat we 120 km per uur varen, we gaan maar 50 km per uur. Blijkbaar net zo hard als de sneldienst tussen Harlingen en Terschelling. Maar nu zit je veel lager, op een open boot, dus lijkt het veel harder te gaan. We stuiteren op sommige momenten, het is echt heel gaaf! Tussen Vlieland en Terschelling is een zandbank. Er liggen honderden zeehonden. We blijven op gepaste afstand, maar kunnen ze goed bekijken. We blijken te kunnen pinnen op de boot. Bij terugkomst geef ik Bart een flinke fooi.

Oh oh, het is een superluxe restaurant, Caracol. Ik zit binnen met dubbele messen en vorken voor me in mijn korte broek en met mijn All stars aan. “U kunt beginnen met een Prosecco met oesters”. Ik houd het bij een kopje thee. De ober komt met de kaart en vraagt of ik de kaart dicht wil laten en voor een verrassingsmenu wil gaan tussen de drie en acht gangen. Ik ga voor een 4 gangen vegetarisch verrassingsmenu, acht lijkt me wat overdreven.

De amuse is met aardpeer, een paar hazelnoten en koffiecrème. Aparte lekkere combinatie. Direct volgt de eerste gang. Alhoewel, misschien valt dat ook nog onder het voor-voor-eten ofzo. Ik weet het niet. Maar nummer 1 zijn twee stukjes brood. Het ene is een pesto-plakje-brood en de ander een walnoot-plakje-brood met drie bakjes: zeekraalcrème, grove stukken zeezout en de derde inhoud van het bakje weet ik niet te ‘reproduceren’ om even in luxe Michelin termen te schrijven. De combinatie is goddelijk. Nummer 2 zijn kussentjes uit de oven van zelf gezochte champignons, truffel en een klein beetje groenten. Best oké. Er zit een stel met een klein jongetje in het restaurant. Het jongetje eet alles. Oesters, inktvis, alle soorten groenten, hij wil echt alles proeven, een behoorlijke held.

Nummer 3 is een prachtig opgemaakt bord met gnocchi, cranberry's, een crème van weet-ik-het-wat, verse spinazie en gefermenteerde champignons. Best lekker. Als het nagerecht hierna komt moet ik echt naar de Mc Donalds, heel lekker allemaal dit, ik eet ook echt veel langzamer dan normaal, maar het is niet veel.

Ik heb aan het begin een fles ‘plat’ water besteld. De fles staat op mijn tafel en de ober schenkt zo nu en dan mijn glas bij. Alsof ik dat zelf niet kan..

Nummer 4 wat op tafels wordt gezet is niet het nagerecht, dus het brood hoorde bij het eerste gerecht. Het is echt amazing! Het ziet eruit als een sprookje, een kunstwerk. Een rond bedje van hummus met linzen en daar bovenop stukjes groenten: wortel, pastinaak, bloemkool, harde pastinaak-schilletjes en eetbare bloemetjes. Met weer de koffiecrème en een andere zoete crème. De beide crèmes eet ik niet op, ik vind het zonde van de overige smaakexplosie. De combinatie van groenten en peulvruchten is verrukkelijk.

Het jongetje roept met een big smile door het restaurant: “Ik lust zelfs spruitjes!” Hij is echt een held!

Het nagerecht komt eraan. Shit, ik had moeten zeggen dat ik geen ijs lust. Het is een ieniemienie-bolletje ijs, die ik vast wel weg krijg, met iets van schuim, abrikozen-perziken-achtig-iets. Niet mijn toetje. Jammer, chocolade had deze maaltijd perfect gemaakt.
Na 4 gangen, een liter water en drie koppen thee reken ik €70,- af en loop naar de cinema.

Oooow Fantastisch! Een grappig mannetje met lange grijze haren streept mijn naam op de lijst af. Na een heel klein gangetje sta ik direct in een klein zaaltje die al vrijwel helemaal vol zit. In de zaal is een klein barretje, er wordt een Franse chanson gedraaid en de ambiance is heel prettig. Ik voel me er direct thuis. Het mannetje loopt het podium op en zegt: “Even wat reclame”. Er wordt om gegiecheld. Hij leest voor waar de film overgaat die volgende week gedraaid gaat worden. Vervolgens leest hij voor waar de film van vanavond over gaat en eindigt met: “Ik ben heel benieuwd, mwhuuaahaha!” De zaal lacht.

Aan het begin van de film wordt er heel veel gelachen, de stemming zit er goed in. Het is een heerlijke romcom, echt mijn favoriete filmgenre. De film heet: Un homme à la hauteur. Het gaat over een man en een vrouw die verliefd op elkaar worden, waarbij de man 136 cm is. De diepere onderlaag van de film is: ‘Het maakt niet uit hoe je eruitziet, als je maar iets voor de wereld en de mensen om je heen betekent’. Alle grappen die over kleine mensen gemaakt kunnen worden, laten ze in de film terugkomen en het is vanuit hilarische hoeken gefilmd. Op de helft is er even pauze. Een hele fijne stemming, iedereen lacht naar elkaar. Ik hoor zelfs een ‘stoere man’ zeggen dat hij het een heerlijke film vindt. Het mannetje gaat met een bord met stukjes kaas en olijven rond. The End is uiteraard happy en fijn. Het mannetje roept dat we niet zo snel naar huis moeten rennen, want we krijgen nog een dropje bij de uitgang.

Zonder te vloeken slenter ik in de regen naar huis, naar mijn hotelkamer. Niks, echt niets, zelfs niet de regen, kan deze overheerlijke geplande dag verpesten.

Weer vroeg wakker. Ik maak me gereed om te gaan sporten. Wanneer ik mijn schoenen aan wil trekken zie en voel ik dat ze nog nat zijn van de dag ervoor. Helaas, maar heel erg vind ik het niet.

Ik epileer mijn wenkbrauwen in de vreselijk-ik-zie-echt-elk-detail-spiegel (wie heeft die in godsnaam uitgevonden) en loop naar beneden, naar mijn pretontbijt. De rest van de week behoorlijk functioneel en voedzaam ontbeten, dan mag ik de laatste ochtend een pretontbijt. Ik begin met 250 gram groenten en daarna volgen de de pannenkoekjes, suikerbroodjes en ontbijtkoek. Niet alleen een pretontbijt, maar vast ook pret op het toilet vanavond of morgen.

Na mijn all-you-can-eat-ontbijt ga ik nog even met een kopje thee op het zonnige terras zitten, nog even genieten van het heerlijke hotel.
Ik stop de natte schoenen in een plastic zak en pak al mijn spullen in. Precies om 11 uur ga ik uitchecken. Ik doe een label aan mijn tas en ook aan mijn ik-sleep-hem-mee-maar-doe-er-vervolgens-niks-mee-gitaartas en plaats de tassen buiten op een kar. De tassen kan ik voordat ik de boot opga vlakbij de boot ophalen.

Ik loop naar mijn fiets, maar loop vervolgens terug naar mijn tas om mijn autosleutel en bootticket eruit te halen, you never know.
Ik fiets een uur. In dat uur kom ik bij Midsland jongeren tegen met Supermarktkarretjes vol lege krattenbier. Verderop fiets ik langs een speeltuin waar twee moeders op een wip plaatsnemen, zij maken meer lawaai dan alle kinderen samen. Ook fiets ik langs restaurant Tess & Hessel. Ik las van de week een stuk, dat zij afgelopen februari in de Ziggodome opgetreden hebben.

Bij het Heartbreak Hotel zet ik mijn vervoersmiddel op slot en maak een wandeling van een uur over het strand. Het begint te regenen, de tweede poncho gaat aan. Het is beeldmateriaal voor ‘Funniest Home Videos’, want een poncho aantrekken met windkracht-veel is geen makkelijke, maar voor de kijkers wel een vermakelijke klus.

Voor het eerst deze dagen denk ik heel bewust aan mijn date van een paar weken geleden. Ik zing een paar liedjes van Acda en de Munnik op mijn verlaten strand.

De African rooibosthee smaakt goed bij het Heartbreak Hotel. De naam doet me denken aan Heartbreak High, een geweldige serie die ik ’s middags na schooltijd keek toen ik op de middelbare school zat.

Mijn kuiten zijn niet meer zo gespannen als de dagen ervoor. Stiekem heeft het ‘geaai’ van de massage meer effect gehad dan ik dacht. Ook mijn schouders zijn lang niet meer zo gespannen.

Gruwelijke tegenwind op mijn vervoersmiddel op twee wielen.

Er rijdt een auto langs waar heel groot: ‘Jezus leeft, volg hem’ opstaat. Twee minuten later fietsen er drie mensen mij tegemoet, waarvan de man zegt: “Hallo, volg Jezus”. Ik wil me bijna omdraaien, want dan heb ik wind mee. Ik volg al jaren mijn eigen acties en mijn eigen gevoel en dat gaat prima, ik vervolg de niet al te simpele weg met tegenwind.

Ik eet een zelf geplukte muffin in de zelfpluk tuin.

Een boomhut die je kunt bereiken met behulp van drie verschillende touwen. Ik klim in één van de touwen zonder gebruik te maken van de knopen die er al inzitten.

Ik lever de fiets in en krijg €10,- borg terug. In het dorp koop ik een magneet van Terschelling voor op mijn afzuigkap, die krijgt een ereplekje naast de magneten van Curaçao, New York en andere landen en steden.

Ik loop door kleine straatjes door het dorp richting het Westen. Er zijn een aantal hoge heuvels die loop ik op, daarachter zijn een aantal oude bunkers. Ik ben weer alleen. Aan de andere kant loop ik de bult af, vervolgens de volgende weer op met behulp van behoorlijk veel trappen. Boven lees ik een verhaal over de Engelsen en Michiel de Ruyter. Het verhaal gaat over 19 augustus 1666. Het is vandaag 19 augustus.

Laatste stukje wandelen over het eiland, ik haal mijn tas en gitaartas op en loop met mijn verwaaide haren richting de boot.

Ben ik een ander mens dan drie jaar geleden? Thuis ben ik in ieder geval een heel stuk meer ontspannen geworden de afgelopen jaren. Ik blijf een (klein beetje) een controlfreak, iemand die van uitdagingen houdt, wil presteren en ik vermaak mij nog steeds prima in mijn eentje op reis. Ik ga thuis wat minder aan mijn mobiel vastkleven, want dit is echt heerlijk, het geeft rust.

Met mijn verwaaide haren en een glimlach op mijn gezicht stap ik op de boot, wetende dat ik over drie jaar of misschien wel eerder weer terugga naar het mooie eiland Terschelling.